انتظار، فرصتی برای ظهور

زندگی همین فرصت های رو به راهی ست، که گاهی داریم.

مدیریت زندگی، مدیریت فرصت هاست. و "انتظار"، مدیریت برنامه ریزی شده و برآیند همین فرصت های در هم آمیخته.

فرصت، زمان مدیریت شده آدمی ست.

زمان های معمولی، فرصت نیست.

زمان های برنامه ریزی نشده فرصت نیست.

زمان های فلّه ای، فرصت نیست.

ساعت ها و روزهای باری به هر جهت، فرصت نیست.

تنها آن مقداری از زمان هرکس و هر جامعه ای، فرصت او تلقی می شود که مدیریت شده، برنامه ریزی شده، و بسته بندی شده باشد!

وگرنه، زمان های فلّه ای، برای همه یکسان است.

زمان فلّه ای، همان زمان بیرونی شماست. که نسبت به هیچ شیئی فرقی ندارد.

این تنها زمان درونی انسان است، که می تواند منشاء فرصت سازی و فرصت آفرینی انسان بشود.

انتظار، از جنس زمان است.

انتظار، در بستر مهندسی زمان دست به زمینه آفرینی ظهور زدن است.

آنکه زمان را نمی شناسد، هیچگاه نسبت و معادله درخوری را با انتظار و در نتیجه، فرصت فراخوری را با ظهور نمی تواند فراهم آورد.

خداوند، مهار زمان و زمین را به دست انسان داده است.

و مهارت، یعنی اینکه مهار پدیده ها و اشیاء و ابزار هستی را در دست بگیریم.

و ماهرانه، در راستای خوشبختی و خوشکامی و بالندگی انسانی/الهی خویش، همه آنان را به کار ببریم.

والاترین هنر انتظار، هنر فرصت آفرینی است.

حکایت آنکس که همه اش شکایت می کند، حکایت آن ورشکسته مفلوکی ست که هیچ وقت رنگ راحتی را نمی تواند دید.

تصمیم، با شماست: "ان تنصروا الله ینصرکم و یثبت اقدامکم" (سوره محمد/آیه 7)

"اگر که یاری خدا را در پیش گیرید، یاری او نیز در برتان خواهد گرفت و گام هایی ماندگار خواهید یافت."

انتظار، از جنس اقدام است.

نمی شود در جاده جدی انتظار گام نزد، اما به ظهور رسید!

روزمرگی، مرگ فرصت هاست.

و "انتظار"، کاربردی ترین راه مشتاقانه، برای تجدید حیات و تمدید فرصت هاست.

ابوالقاسم حسینجانی

ماهنامه موعود، شماره 113